Otobüsün farlarının ışığı sönük kalıyor,
gecenin zifiri karanlığında.
Yalnızca ben ve yaşlı şoför var koca arabada.
Ay ışığının altında, ağaçların koca dalları bir el gibi
pencerelere uzanıyor âdeta.
"Neredeyiz şoför?" diye soruyorum biraz korkakça.
"Son durak!" diye cevap veriyor kaba bir ses.
Adını anmak güzeldi,
dost ağızlarda sana dair cümlelerin
ıslatılması...
Adını anmak...
Yüksek sesle, kimsesiz gecelerin düşsel
avuntularına sırt çevirip senden söz açmak...
Devamını Oku
dost ağızlarda sana dair cümlelerin
ıslatılması...
Adını anmak...
Yüksek sesle, kimsesiz gecelerin düşsel
avuntularına sırt çevirip senden söz açmak...
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta