Sofistika Şiiri - Hayrettin Taylan

acizler benim meczupluğumu dengeliyor
hayatın hatalarına hat çekiyor güzeller
yaşanmışa uzun redif olan romeo artığı anmalarda herkes
acı çekenlerin aşiret reisiyim
hislerimin denizi kurudu ben gemisi karada ayşe ankarada
tesbitlerimin tesbihini çekemez oldu al kaderim
bal yaşamların nevilerinde Nice okur hiçliğe karşı ben çok şeyim diye
mekansızlığın son sınırında sırlarımı öfledi kaideler
gayrı ben bulma zamanlarının amanlarını yaşıyorum
dayanılmaz anların ruh süzgecinde faylarımı taşıyorum aşka
en büyük en büyüktür onu bilmeyen zaten bir hiçtir
tekillerden tekinlerden geçer benim teknem
bermuda üçgenini yaşıyorum
sürülenmiş yanılmalarımda yangın içre yangınlar yaşıyorum
rahmetin selleri pislenmiş umutlarımı alıp götürsün diyorum
çağıldayan bir geleceğin beyazlarında nursu bir dalga olayım
fışkırtılmış zevklerin noenlu hazlarında bendimi aşan anları süpürsün çöpçüler
foton kuşağında ellerini açmış bebişlerin duaları yalınçlarımı paklıyor
istekler furyasından binlerce lav akar beni sürükler hasıllara...
verhasıllara
lav vadimde yetişen her ben fidesi anlamsızlığa düşsel meyve
meyve vermeyen bir halin akil halinde yenildim uçsallara
kuytularıma yusufi kuyular açtım
bir güzelin susuzluk tası su aldı benden
büyük aşk kotalandı
o gitti hayat
hayat gitti
şimdi ne şimdiler şimdi ne ben şimdiyim