Sofia-9 Şiiri - Gülsüm Baykara

güneşin tepelendiği bir vakitte sonumuzu yansıtan bir şiir
ve kursağıma dizilen bir inançla ben kıvrandım dakikalarca
sona gelindiğinde görülen ilk düşle gelmek istedimdi var olduğun evrene
son kez bakamadımdı ve bir şarkıyla isyan vedaya eklenmiş oldu
iki çağ sonrası bir düzine ve yalnızlığımın toplamıyla şiirle kuşandım yollarına
evvel gözlerine
çağ atlayıp sesine düğümlendi dizelerim
böylelikle fazla gelince bir yangın
bir can havliyle kaçışlar çakıldı topuklarına
evvel çehrene veda ettimdi sonra sesine sonra dudaklarına
tanrıyla ben seni izliyor
Sofia’ya doğru yükseliyoruz şimdi ruhunla beraber
ve kubbesinde bir yuva inşa ediyoruz
Böylelikle bir kubbeyle ölümsüzlüğü tadıyoruz
ve gelmiş oldu vakti sonsuz bekleyişimin
evet vakti geldi
evet sona doğru ben sonsuzluğu avuçluyorum
uzattıkça uzatıyorum yangınımı

Ve son bir söylem;
ölümsüzlere bakan bir yolda
kulaklarıma çınlanan nağmeyle
tekrar tekrar sıraladım hatırıma
ve tekrar tekrar düşledim çehrenin her bir ayrıntısını
ve çarpışık bir düzlemde duran benlerin
önceki yaşamında dudaklarımın izidir aslında
bilmelisin
yazgım
tahayyülüm