Sofia-3 Şiiri - Gülsüm Baykara

Umarsız bir merhametle mektupvari bu yazılanı silkeliyor,
Parmak uçlarından dökülmemiş söz dizimlerini hatırıma düşürüyorum
ve kabak tadı veriyor bu ilerleyiş

Durdursam durgunluğu bî çare
Ve kendini doğurmuyor zaman
Bitmek bilmeyen doğuşla seni bulamıyorum

Boynuma sıralanacak izleri parmaklarının
Bir boncukla bütünleneceği zamanı kolluyorum
her çehresinde umudun
Ve tenime karışacak yalanlar sıralıyorum

Aşk ölüm gerçekliğiyle yüzleşiyor senden sebep ellerim
Lakin gerçek dışı olan bu hikayeden yola çıktım yalın ayak
Sona geldikçe söylendim
Oksijenin sardığı parmaklarımın değdiği dudaklarımla sana söylendim
Ömrümce
Ve ihaneti çıkardım bu gerçeklikten

İnandığın bu gerçeklikle yok oluşuna uzanarak kırıntılar döküldü ucundan gözlerimin
Anladım ki dengesizlikle bütünleşen kesin yargıya sen ihanetsin

Ara verdim bayır boyunca uzanan dem kadar
İçimin soğuduğu dar ve yorgun vakitlerde kalıbımı terkediyor bedenim
Zıtlaşıyoruz ve istemeye istemeye geri çekiliyor ellerim
Ve gözlerim yanmakta şimdi
neyse ki küllerinden yeşerir insan ve İbrahim