Socrates ve Diotima Del! rirse (Part II.)

- Vurmam lazım, öyle övgü yada sövgü şeklin de sevmem ben, güzel yüzlü,
   Biliyor musun? Ben avımı bir atışta vururum. Okumu doğrultur ve atarım.
   Kimi zaman zehirlidir ve avım dizlerinin üstüne çöker.
   Gider başında beklerim, hareket edemez, gözlerimin içine bakar
   yalvaran bakışlarla ve eğilir alırım.

   Bazen de av olmak isterim, gelsin ve beni vursun tek atışla ve başıma gelsin,
   Sadece gözlerim hareket etsin yalvaran bakışlarımla, yada sinsi bir gülüşle.
   Al beni diyeyim, eğilsin sarılsın bana. Bazen ben av olmak isterim böyle.

* Atış serbest vurma diyen mi oldu?
   Ben saçmalarından bir şiir daha doğururum belki.
   Belli mi olur; vurduktan sonra ucun da zehr-i aşk olan okun ile,
   Elim kolum hareket etmesin, vursan kalbimin kıyıcığından delsen geçsen beni,
   Sonra gelir misin başıma ve,
   ve ağlar mısın avcı? Ben av olsam sen avcı. Yalvarsam sana beni vur diye,
   vurmaz mısın avcı?  

   Vurursan vururum seni, sen beni vur ben seni.
   Haydi doğrult tüfeğini, tam olduğun yerden; ciğerimin sol alt köşesinden.
   Sık! Kus barutunu,
   Kus barutunu ve aşka bulansın arz,
   Kus barutunu ve aşka bulansın arş,
   Yaralandım dersem namerdim, neden vurdun dersem, sızlasın en narin yerim,
   Acıma ve vurduktan sonra, bakma gözlerime ve üzülme, ve hatta ağlama,
   Yo yo ağla.
   Beni imama bırakma, bir damla damlat okşadığın saçlarıma,
   Süzülür aşağıya ve dolaşır bütün bedenimi tek damla yaşın.
   Gerek var mı boy abdestine?
   Gerek var mı meftayı defne?
   Gömülmüştüm ben zaten vurduğun gün gözlerine.

//Del!