Soba Şiiri - Semiha Türkmen

Sıradan bir akşam
Dışarsı çok soğuk
Kara kış göstermiş artık yüzünü
Odanın içinde yanan bir soba
Bir tek o muydu ısıtan içimizi
İçindeki kor ateşleri
Üstünde fısıldayan çaydanlık
Sessizliği mi bozuyordu
Tükenen tahta parçaları gibi
Geçecek miydi geçmiş miydi yıllar?
Nasıl geçtiğini anlamadan
Nasıl geçeceğini hayal edemeden
Nasılsa korlar da sönecek ve soğuyacaktı
Küllenecekti ateş
Hayatı son bulacaktı.
Odanın içinde yanan bir soba
Bir tek o muydu ısıtan içimizi
Kendi belgeselini anımsattı bana
Onun ne kadar canlı nesnelliğini.
Ne kadar da önemliydi odada
Üstünde demlenen çayla
Bir bağ yaratıyordu aramızda
Sonra birşeyler anlatıyor, anımsatıyordu.
Ateşin ihtirasını
Alevlerin kavgasını
Dumanın yol bulmasını
İsin karanlığını.
Ama ısının sıcaklığını yaşama sevincini
Hayatı anımsatıyordu soba
Kimi zaman coşan
Kimi zaman küsen hayatı
Bazen çalışan bazen duran hayatı
Bazen mutlu eden bazen can yakan hayatı.
Odanın içinde bir soba
Yalnızca o muydu ısıtan içimi?
Isıtıyor mu yoksa üşütüyor muydu?
O muydu bana sırdaşlık yapan şimdi?
Kor olan ateşler küllenmeye mahkumdu
Tıpkı soğuyan yüreğim gibi.
Peki tekrar tutuşur muydu?
Bir ateş, bir kıvılcım bulunur muydu?
Gece gibi ilerleyen hayat
Sabahına kavuşur muydu?
Yoruldu,soğudu, sustu ve duruldu.
Sonsuz ateşten korkuyordu.