So-r-ma Şiiri - Ali Rıza Seçik

üç yüz bir kişiydik
üç yüz bir baret
üç yüz bir kürek
üç yüz bir acılı yürek
sıra sıra dizildik
mataramız
çıkınımız
ve kömür karası yüzümüzle
yaşayan ölülerdik!

bırakarak ardımızda gün ışığını
usul usul iniverdik
karanlık ıssız
karanlık dilsiz
karanlık dipsiz
karanlık aldı mı bırakıverir kimsesiz

vermişler elimize bir kazma
kaz ha kaz
durmadan kaz
derine kaz
hep derine...
kendi mezarımız oysaki
hep daha derine kazdığımız

gün geldi
üç yüz yerimizden vurulduk
üç yüz birimiz de
ölmedik!
ama bir yer var ki
işte o yerden vurulmak
aldı bitirdi bizi