Şizotren Şiiri - Urungu Şad

Günler geçmekte, ben her şeyden habersiz…
Ne yarınımdan haberim var, ne de ötesinden…
Olayın özü müneccimlik de değil ki…
Sorumluluk işin aslı.
Kendine özlem ve kendinle geçecek günlere bir anlam katmak!
Kurtulmak anlamsızlıktan, sıyrılmak hâl-i ruhtan ve bir nebze de olsa, bir duraklık dâhi olsa bu dünyada ve onun gerçeklerinde mola vermek…
Bakınmak sağa sola, var mı bir tanışım?
Gelmiş mi bir bekleyenim?
Ya da bildiğim bir yerde miyim?
Değilim!
Öyleyse niye indim Orçun Ekspiresi’nin rüyâmlı vagonundan da ellerimde bir valiz gibi olmayan gerçekliklerle geçen günlerimin kar misâli oluşturduğu tipide bu durakta?
Tren, kalkmak için önce kalkış vaktinin gelmesini beklemekte…
… ve birini…
Ben ise, hayat gerçekliğiyle yüz yüze gelen ben ise, o ben değilim! Şizofrenim…