Şizofrenizm Şiiri - Zagros Cetinkaya

git gide çoğalıyor faili meçhul aşklar

inanmıyorsun vurulduğuma hatıralar misillemesinde
oysa tüm acı çeken duygularımı
dinamitleyip geldim
ölüm korkusunu düşünmeden!

kokunu kolluyorum tenimde
dokundum düşlerine inleyen gecelerde
saklandı gülüşlerim
yandı bedenim

git gide çoğalıyor faili meçhul aşklar

ölümü düşünüyorum
usulca, sessizce
kaybolan hıçırıklarımı saymadan
annemin hayallerine sarılması gibi
sarılıyorum sana
küllerinden kendisini vareden
bir anka kuşu misali
esmer tenimde
çatlamış coğrafyamda
gözyaşlarımı sağıyorum

sonra, seni düşünüyorum
hasretim
gülümseyişim
kızgınlığım
öfkem
sancılı gecemin ardından bulduğum, sen

nice zerdenişleri göze aldığım
kaybetme korkusunu bedenimde uyandıran!
kabuk tutmuş sancılarımı kanatan
sen… sevgilim!

kurumadı avuclarımdaki ter
heyecanın terketmedi
ne zaman sesini duysam
elim ayağım birbirine dolaniyor!
sonra, kızıyorum kendime
sana, aşka!

sevgi/li/nin beni
ne zaman terkedeceğini düşünmeden
hayallerin ihanetinden kalkanlara bürünmeden
şizofren aşkların bayatlamış
kimsesiz nakaratların yankılanıyor sokaklarda
esrar kokuyor her yan…