Şizofrenin Ütopyası Şiiri - Sedat Emrem

Fetüs bir gece karanlığı... 
Embriyoyik bir kalabalığın ortasında
siluetsiz gölge yalnızlığı içindeyim sevgili. 
Sindirilmiş Gazze suskunluğunda militarist bir iç çatışma
Filistin yüreğimin Kudüs noktasında. 
Aklımdan gelen yardımlara ambargo koyulan dilimin çaresizlik çığlıkları... 
Oyuncak sandığı misket bombaları altında can veren çocukluk hayallerim. 
Bakış açımın gardını düşüren korku bariyerleri... 
Ağlama duvarında pıhtılaşmış göz-bebeklerimin masum yaşları... 
Ulu'su bana ait bir aşkın, 
DNA'sını devşirme kökenli melez ayrılıklarınla oluşturduğun kalıtımsal bozukluklar... 
Gece.. 
Karanlık... 
Loş sessizlikler... 
Bir şizofreninin kurduğu tümcelerde faili kaçkın özne kırıntıları
Sözde öznelerle avutulan anestezi’k yüklemler...
Kime anlatmalı derdimi bilmem ki!
Geveze susuşlarında duvarları dinliyor
Desibelini yükselttiğim sessizliğin
Hira yalnızlığında anlıyorum
Bir ayet derinliğindeki gözlerinin gerçeklerini…
Sen/dromsal bir hastalığın
Ütopik kırılganlığında can çekişiyor yarınlarım,
Ölmüş dün cesetleri arasında kefenini arıyorum hayellerimin!
Gitmeeee,
kurdeleli bir intihar yalnızlığına itme...