Nihal'imin Nefesiyle Kainat Doluyor

Perdenin Arkasındaki Nur

Nihal’im, gözlerini kapattığında,
Perdelerin ardında bir nur ışığı beliriyor;
Ruhun derinliklerinde gizli bir sır,
Ve ben, her bakışında onu arıyorum,
Sessizlikle konuşan kainatın diliyle.

Ellerini hayal ettiğimde, perdelerin ötesinde bir ateş yanıyor;
Su damlaları gibi düşen anılar, ruhumu yıkıyor;
Rüzgar seninle titreşiyor,
Ve ben, her zerrede senin izini sürüyorum,
Hicabın ardında saklı, görünmez bir güzellik gibi.

Rüyalarında bana bakıyorsun,
Her bakışın bir yol gösteriyor bana;
Vahdetin okyanasında kaybolan ben,
Seninle birleşerek bir bütün oluyor;
Ve nurun içinde kaybolan her an,
Beni yeniden var ediyor.

Perdeyi araladığında,
Gizlenen sırlar ortaya çıkıyor,
Ruhumun suskun dalları seninle yeşeriyor;
Ateşin sıcaklığı suyla birleşiyor,
Ve rüzgarın fısıltısı senin adını söylüyor.

Sessizliğinle büyüyorsun Nihal’im,
Her dokunuşun bir alem yaratıyor;
Gözlerindeki nur, kainatın sırlarını fısıldıyor bana;
Ve ben, her bakışında kendimi buluyorum,
Her sessizlikte seninle konuşuyorum,
Ve her perdede aşkın derinliğini görüyorum.

Hicabın ardındaki sırlar,
Gözlerindeki nurla birleşiyor;
Ruhum, seninle bütünleşiyor,
Ve ben, her zerrede seni buluyorum;
Her yıldızda senin ışığını görüyorum;
Ve kainatın nefesi seninle doluyor.