Şizofreni çığlıklar;
Kalabalıkta kıymetimizi bilen yok, çok olan tarafta da değiliz. Biraz boynumuz bükük, biraz eksik bırakılmışız. Her derde deva olmasak da her derde eşlik edebilecek haysiyetteyiz. Toplum içine çıkamayacak kadar kötü bir alışkanlığız belki de. Biz; pakette kalan o son sigarayız, değerimizi bilene.
Yine kimsenin umrunda olmayışının bilmem kaçıncı gecesinde.. umutsuzluğun en dibindeyken.. zifiri karanlıkta oturmuş sigaranı tüttürürken, içini kemiren ciğerine yapışıp kalan birşeyler olduğunu hissedince. defalarca kendi kendine sorduğun o cevapsız soruyu yine kimsen olmadığı için aynadakine sorarsın;
'' bu yörüngesine soktuğumun dünyasında hiç mi birşey yolunda gitmez lan? hı? hiç mi! ''
ama cevap yoktur. aynadaki de hissetmiyorki yaşadığını. bu hayat nasıl yaşanır bilmiyorki. hayatı anlayamadan hayat bizi ayaklarının altına almış iki büklüm etmişti belimizi. bizim gibilere hayat yoktu.. ki zaten hayat diye birşey varsa eminim aynadaki de böyle yaşansın istemezdi.
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
