Şizofreni aşk Şiiri - Zuhal Erdoğan

Yazabilirim seni sonsuza dek
sayfalarca
Bedenimde çirkinliğim ağır gelmez o zaman sana
Kelimelerim kor olmuş yakarken
Gözlerin gezinir karanlığımda

Sevseydin…
O zaman sadece bir erkek olurdun
Dişi bir beyazlığa vurgun

Senden öteye gidemedim
Yanımda olmayışın ağırıma gitmiyor artık
Varlığın yetiyor onu seviyorum

Cümle değil seni sevmek
Bir kavga
Bir döngü kendine
Kendinden geçme anı
Kör olma
Bir nefes kesilmesi ki,
Boğar
Dönülmez geri yoksun biliyorum
İyileşiyor beynim
Kurtuluyor yabancılığından
Karanlığın üstümde
Sensizlik diye bir şey yok çünkü

Uyanana kadar adını tekrarlıyormuşum
Hiç bir şey kalmıyormuş üstümü örten
Sığındığım tek cümlem
Seviyorum seni…

Her gece bu kusursuz acıyla seviştiğim
Yaramı dindirmiyor sensizlik
Sensizlik diye bir şey yok çünkü

Öldürmekten daha kuvvetli olandır
Senin için ölebilmek
Sensiz ölüyorum ben

Sensizlik diye bir şey yok
O acının ruhuma biçilmiş bedeli
O nedenle hep seninleyim
Ne acıyı sevdim senden gelen
Nede sensizliği

Yokluğunu öptüm yendim özlemini
Kokun yokluğunda
Nasıl bir şey bu…
Seni büyütüyorum içim de
Sevdalar büyütüyorum senli
Kanıma karışıyor avu gibi görmeyişim
Ölemiyorum da
Unutamıyorum da
Durup durup seviyorum seni

Unutmak istiyorum
Bir zaman dilimi bulup
Sonra bir tutam zehir alıp elime
Bir tutam zehirle başlıyorum seni silmeye
Eğer unutursam öleyim diye
Bu saatlerde yazmalı değil yaşamalı seni
Şehrin uykuya sönük savunmasız anında
Sen yanımda
Binlerce şehir gibi yenilmeli
Gözlerim sana kapanınca seni görmeli