Ah bıraksa beni gölgeler,
Üzerlerine yağmur damlaları değmiş kaldırım taşları,
Sessiz sedasız soba dumanını içine çeken sonbahar kimliğinden sıyrılıp kışta kimlik bulan güz rüzgârları,
Belki de sırf bu yüzden dokunuşlarım manasını yitiriyor.
Veya gözyaşlarım sahipsiz bir çaresizlikten çıkıyor öyle kederli
Yazılan tüm kitapların satır aralarında gizlenen tüm gizlerin ötesinde
Gülümseyen çocukların masumiyet karinesine bağlığını ölçen kayıp bir makine kafası kadar yalnızlık solusam
Sokak aralarında duyulan topuk seslerinin sahipleri hanımefendiler
O seslerin soluksuz takipçisi beyefendi geçinen ağır adımlı abileri sokakların,
Gözlerinde umutsuzluktan ziyade bu hayatı yaşayası kalmamışlık belirtisi gizli çocuksu insanlar
Ya da diğerleri...
Ah bıraksa beni gölgeler,
Üzerine ölü toprağı serilmiş aciz ve naçiz bedenim,
Şimdilik beni nefessizlikten kurtaran şuursuzluğum
Bana kalan cümleler neticesinde şuuru şiar edinmiş kayıp kentlerin
amiyane söylemleri
Söylemlerin bile bitiremediği keskin cümleler
Ve topuk seslerinin ardından bıraktığı yasemin ve gül kokuları,
Ya da diğerleri...
Ben olmaktan korktum,
Çünkü bütün insansı belirtilerim ılık ılık sonun yaklaştığına delil
Kimliğim mağrur bir ifade kazandı
Yalnızca yalnızlığım, yalnızlıktan yalnızlaşan yalnız yaşantımdan gizlediği tüm rüyalarını yeniden görüyor
Her bir nefes bana ayrı bir son hazırlıyor...
Ah bıraksa beni gölgeler,
Peşimden gelmese rüyalarım
Ya da sahibinin hayaleti...
10 OCAK 2017 SALI
DOĞUBAYAZIT/AĞRI
Kayıt Tarihi : 20.2.2018 03:14:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!