Şizofreni Şiiri - Bahar Balcı

Soğuk kış akşamlarında
Peşimi bırakmayan fısıltılardan
Hizli adimlarla uzaklasip
Beyaz sokak lambalarının
Ayağımın altından uzayıp
kayan biçimsiz gölgelere
Işık tutarken
Ben koşar adım içinden geçerek
buharlaşan nefesimin
nereye gittiğini bile anlayamadan
neden korktuğumu dahi bilememenin
acizliği ve şaşkınlığıyla
Ev dediğim bu küçücük odaya
Teslim ettigimde kendimi
Ve bana alışmaya çalışan bu yabancı duvarlar arasına
Saklandığımda
Tüm canavarlardan kaçıp kurtulmuş olmanın
Minnettarlığını yasayamadan
Bu sefer de içimdeki hengamelere yakalanıp
Çırpınıp, silkelenip, kurtulamamanın sonucunda
Usanmışlık dolu bu bitmişlik ve yorgunlukla
tekrar geri donup canavarlara
yavaş yavaş çaresizce geri yürümenin
Ağırlığı ve sızısıdır vucudumdaki

Bir efsun zamanı ters düz eder de
Beni burdan kaziyip
Sıcak bir ışık tutarsa tepeden mutluluk diye, yine de
Bir oh çekememenin hazımsızlığı
Yakar mi acik yaralarımı
Bir turlu bulamadığım o eksikliğin
Bulsam da dolmayacağını bildiğim
den midir aynaya bakıp
gözlerimdeki yerleşmiş ebedi hüznün
Terk etmesi için dua etmelerim

Herkesin
ben henüz farkında değilken
onun bendeki bu kalıcılığını bildigindendir
Ellerini eldivenler icinde uzatmaları
Ben
Kış akşamlarının hiçbir zaman kısalmayacağını
Bu bitmeyen soguk yanlızlık içinde
Sıcak bir kucakta mayismis sevgiliyi
Uyandırmanın, bir selam için olsa bile,
Beyhudeligini
Ve bu renksiz soguk mavi
Gölge dahi tutmayan duvarların beni hiçbir zaman
Kucaklayıp bağrına basmayacağını
Eldivenlere uzanmadan once biliyorum halbuki