Şizofrene Mektup Şiiri - Nilüfer Albayrak

Sevdiğim, vazgeçilmezim…
Şimdi sana bu mektubu,
Yalnızlık sevdamdan yazıyorum.
Sen oralarda beni arada hatırlarken,
Ben her gün, her saat, her an seni düşünüyorum…
Biliyor musun aşkım?
Birçok şiirler yazılmış akıl hastane duvarları ardından.
Ben ise sana yazıyorum evimin köşesinin yorgunluğundan…
Sen içeride bir çaresiz ne olduğunu bilmediğin bir yaşamda,
Ben dışarıda sensiz deliriyorum anlamsız halde kaybolurken…
Seni bilenler bana “salak” dedi.
Seni tanımayanlar sana “aptal” dedi.
Tek suçum seni bu kadar güzel seviyor olmam…
Hadi söylesene aşkım, hadi söylesene karakaşına gözüne yandığım…
Sevdam, vazgeçilmezim…
Hadi aç gözlerini bak bana…
Gökyüzü de senin pencerende bende aynı gökyüzü semalarında…
Hani derdin ya “şu an ay ışığında güneşleniyorum” diye.
Bak o ay ışığın sönmeden kendine gel… Kendine gel… Kendine gel ya…
Sende yaz bana akıl hastanesinden mektup, olmaz mı?
Var say ölmüş olayım, var say ölüme lanet et.
Ama beni hatırla ne olursun aşkım…
Artık bu yürek sensizliğin 5 Ekim. 2015’in 03.15’inde kaldı.
Beni şuursuzca kaybettiğin zaman diliminde…
Ne olur yakma kendini ya da bizi…
Seni seviyorum olmam var ya hani şuramı sana söküp çıkartıp avucuna verseler,
Belki hatırlarsın her şeyi.
Belki kokumu yollasam anımsarsın tenimi.
Seni yazdım hep şiirlerimde, şarkılarımda.
Romanlarımda eksik hiç ama hiç kalmadın…
Kara sevdalıyım oysa kimse beni anlamadı.
Bazen yazdıklarımda seni ihanetle suçladım ama haklı değil miydim?
Neden terk etikti aklın beni…
Bazen kavuşmayı ilave ettim ama hakkım değil mi bu vuslat gelmeli artık değil mi?
Bazen de öfkemi yazdım bu da af edilecek gibi değil,
Sana haksızlık değil mi?
Ah sevdiğim, ah kara sevdam,
Ah yangınına ortak olduğum…
Az bekle sabret bende seninle orada olacağım.
Ya sen gel kendine bu çalkantısı, fırıldağı olan dünyada yaşayalım.
Ya da ben geleyim birbirimizi tanımadan yeniden başlayalım…
Ha sevgilim, ha yüreklim…
Ha elleri nasırlı, ruhu yakışıklı yarim…
Ne dersin sen mi geleceksin kadifene…
Yoksa ben mi geleyim kefenimle…