Şizofren Gül Şiiri - Kaan Kılıç

Kızılcık pelerinden kristal yaprakların
Hoyratça açılmışken mevsimlerin alnında
Yeryüzünden firari kanlı çağlayan gibi
Çırılçıplak akan gülsün çatırtılı toprakta

Bense Köklerin senin kurtçukların üstünde
karınca ölüsünden kaftanım dokununca
sen o çorak topragın üstünde serpilirken
ben topragın altında çürüyordum aslında!

Mikroplu sineklerle tülden örümceklerle
ıltihaplı böceklerle salınsam yeraltına
sen akrobat şelaleyle trapezin üstünde
sarsılan bir dengeyle fışkırdın dışarıya

ne filozof fırtınalar ne organik yılanlar
ne kaynayan kurtçukların senfonik ezgileri
sökebilir gövdeni yekpare yüregimden
köklerindim dehşetli bir vampir edasıyla
beslenirdin litrelerce emdigim kor kanımla

yekpare vücuttuk firkat olmaz zannıyla
büyüyordun ete bürünmenin hıncıyla
haram nazarların yaylım ateşlerinde
boy attıgında ağrıyordum topragının altında!

kimseler anlamasın bir aşkın tabanında
peydah olup fışkırdıgını göğün saltanatına
çiftleşirken sırrını nolur gövdeme bagışla
bilirsin ey kanayan topragına sürgün gül!
Bir gülün sırdaşı kökleridir yalnızca!

şizofren bir güldün dikenine öykünen
saplanma hevesinde etime usturayla
tecrübe ettiysemde ikna metodlarını
zinhar ki inanmadın nazenin gül olduguna

giyotin bıçagından keskin dikenlerini
çürük böceklerin maraz çıglıklarıyla
azametli topragı çatlatan bir haşyetle
hoyratça sapladın abanıp gırtlagıma

lacivert bir neşterle etimden sıyrılınca
dikenine öykündü organik yaprakların
cinayet mi intihar mı seni benden ayıran
aciz düşüp yenildigimiz bu korkunç tragedya!

terk ederken köklerini zülumkar ve hoyratça
nevrotik böceklerle çürüdüm çığlıklarla
oysa ki bilemedin bir gül fazla yaşamaz
çırılçıplak gövdesiyle köklerinden koptukça!

Ben Çürürken yılanlarla çıyanlarla kurtlarla
Kıyıcı bir cüretle kuruyorsun bagışla!
Andolsun ki sevgilim açıklıyorum anla!
Hangi gül sağ kalır ki kökleri kanadıkça!