Şizofren Duygular Şiiri - Ömer Osman Avcı

Yalnızlığım konuşuyor
Odamın dört duvarıyla
Oysa dışarısı çok kalabalık
Oysa dışarısı çok karışık
Çıngırak sesleri kulaklarımı tırmalıyor
Sanki
Bedevi kervanları geçiyor
Sokağımdaki dönemeçlerden
Aslında
Ne içeride ne de dışarıda
Yalnızlığımdan başka
Hiç kimse yok

Gündüz, oyuncaklarıyla cebelleşen çocuklar
Çığlıklarını çoktan… kesmişler
Belki de sevinçlerini yarına ertelemişler
Düşleri körpe
Vücutları yorgun
Uykuları ağır
Bilemezler ki yaşamın neresindeler

Balkona çıksam
Yıldızlar başıma üşüşecekler
Kapıyı aralasam
Rüzgarlar yakama yapışacaklar
Yatağıma uzansam
Anılar boğazıma sarılacaklar
Offf! … offf! …
Bu gece de
Kendimi yiyip bitiriyor
Yiyip bitiriyorum işte

Dünden kalan yetmişlik rakı için
Bu gece yetmez demiştim
Daha ilk kadehte
Migrenim tutuyor
Başım dönüyor
Eşyalar dönüyor
Ben dönüyorum
Dünya müstesna
Her şey dönüyor
Acılarımın ayak seslerini duyuyorum
Yüreğimin derinliklerinde

Gökyüzü
Akşamdan kalmış olmalı ki
Benden fazla öksürüyor
Öksürdükçe de
Bulutları morartıyor
Ve bir-kaç damla aptal ıslatan yolluyor pencerelerime
Zamansız mevsimlerde üşüyorum
Ellerim titriyor
Ellerim donuyor
Buğulanma gözlerimde var
Camlarda yok
O’na bir kalp çizmek istiyorum
Hemen kayboluyor

Gözlerimdeki son ışıklar da kararıyor
Duvardaki saatimin ding - donkları
Bilmem ki
Gecenin sıfır kaçını vuruyor

Perdelerin arasından
Bir serseri sokak lambası
Yavan yavan yüzüme sırıtıyor
Belli ki birazdan ışıklarını toplayıp o da gidecek
Belli ki ruhum
O’ nsuz bir geceyi yine sabah edecek……
Bilmem ki
Firardaki aklım, ne zaman dönecek…
Ne zaman! Ne zaman? … Ne zaman? …