Şizofren Aşk Şiiri - Özden Coşkun

Zamanın en büyük koşuşturması yaşanıyordu yüreğinin tam ortasında...Kadın buz kesen ellerini düşünüyordu umutsuzca. Biçare...Ama mutluydu...
Sanki ilk ve son kez yaşıyordu bu büyük heyecanı. Görmek istiyor, duymak istiyor,dokunmak istiyordu. Nafile...Kimi görmeli,kimi duymalı ya da kime dokunmalıydı?
Yoktu, kimsecikler yoktu...
Şizofren bir aşkı yazdı tam da ortasından başlayarak.Başı yoktu, sonu hiç yoktu.
Ne zaman başlamıştı, nasıl başlamıştı,neden başlamıştı bilmeden yazdı.Kurgulamak neredeyse imkansız gibiydi.
Hızlı çarpan kalbine inat çalmayan telefonlar, yazılmayan mektuplar ve kavuşmayan ellerle yaşanan bir aşktı...
Aşk mıydı değil miydi? Bilmiyordu.Ama bildiği ahizeyi tutan elinin tutamadığı, titrek dudaklarında sözlerin kesildiği o andı...
Ama mutluydu...
Kadın alnından son kez öpüldü gururla; ne zaman bitmişti, nasıl bitmişti,neden bitmişti bilmeden...hala mutluydu...çünkü kendinden başka kimselerin bilmediği aşkı,yaşadığının kanıtıydı...
Kadın alnından son kez öpüldü gururla....