Şizofren Şiiri - Süleyman Toprak

Bir çocuğun miladı düşer alnımın kıvrımlarına
Kırılgan ordular yürür içimde ergen son baharların
İşgal korkusu taşıyan korsan aşklar bölerken şehrin uykusunu
Sen dilimin ucunda şizofren
Ağustos yangınlarıyla kavrulmuş
Dolgun başaklar büyüten pişmanlık tarlaları
Vuslat değen zincirler elbet pas tutmaz
Yüzün hoyrat hoyrat yüzün
Yüzün eskizi tamamlanmış kırlangıç sayfaları
İflah olmaz bir mahşerdir dilinde yerim
Bir çocuğun şerhi düşerken alnımın kıvrımlarına

Gecedir ve gecenin on ikisidir sesin
/Ruhunun daralma vakitlerini geç/
Kesilecek damar kalmadı intihar provalarında
Kapanmış sayfalara kıstırılmış aşufte bir dudak saklamasına ver adını
Yangınları geç sanrıları geç geç sersem savruluşları
Çölde seraba sığın
Yağmura zeytine yeni doğacak güne sığın
Gittiğin her yön yeni bir çıkmazdır soluk aralıklarında
Rumeli işkembecisinde bir bardak çaya ekle yüreğinin narını

Sabahtır ve sabahın ilk aydınlığıdır hüznün
Susuşun faili meçhul bir cinayettir yüzünün deltasında
Karaborsaya düşmüş sözlerin aşk çıkınında
Bana bir liman bana bir duvar bana bir omuz gibi duracak
Gözlerin çorak topraklarıma değdiği gün
Maverasız her ırmak elbet mecrasını bulacak