Şizofren Şiiri - Ahmet Aleci 2

Kördüğüm olmuş zamanların en sisli gecesiydi.
Denizi görmek isterdi canım.
Hani şu en hırçın dalgarı olanından.
Içimde tarif edemediğim bir hüzün vardı.
Dokunuyordu yalnızlık.
Ve ben hiç ağlamaklı değildim aslında.
Iyi gelirdi bazan serin dalgaların yüzüme tükürür gibi savrulduğu baloncuklar.
Kenarda bir kaç balıkçı,
bir ben
bir gece.
Ve kim olduğunu bilmediğim bir ten.
Sarılmak iyi gelir miydi acaba?
Ya öpsem.
Öpsem unutturur muydu bana özlediğim teni.
Veya hiç anlamsız yaşadığım koca geçmişi.
Yoksa hüsran mı olacaktı.
Yoksa ben yine unutmak için kendimi dokunmak mı istiyordum bir yabancıya.
Kimdim ben.
Nerden gelmiştim.
Beni özleyen,
bekleyen, isteyen var mıydı acaba.
Vakit geçti yine.
Balıkçıların işler kesat sanırım.
Ay yok olmuştu sislerin ardında.
Bir kaç balıkçı feneri,
bir gece,
biraz dalga
ve ben.
Özlemişim maviyi aslında.
Içtiğim şarabın tadı yok artık damağımda.
Şuracıkta duran varilde ateş mi yaksam şimdi. Bıraksam yanı başımdaki yabancıyı
Git desem hiç dokunmadan.
Çağırsam balıkçıları sonra.
Pişirsek tutulan balıkları
birde rakı açtık mı değmeyin keyfime.
Misafir etseler beni sonra
Acı bir kahve kuru bir sedir tadında.
Varsın olmasın özlemlerim yanımda.
Sabaha belki bir şeyciğim kalmaz.
Geride bıraktıklarım hep var nasılsa.
ya kederimde ya aklımda.....