Şizofren Şiiri - Bekir Dalkıç

yalnızken kendimle hiç kavga etmedim ben
ne zaman aramıza girdi biri, o vakit bozuldu aramız bizim
ne kadar şüpheli varsa topladım hafızamda tek tek
herkes ayrı bir hayale ahalî
her yer ayrı ayrı olaylara mahallî
ejderhaya dönüşürdü peşinden koştuğum kelebek
kafamın köşebaşına bir karakol yaptırdım
içeri atmaya zanlı arar dururdum zihnimin sokaklarında
şüpheci baykuşlar istemsizce tünerdi bakışlarımda
sanki biri canıma kast edecekmiş gibi geliyordu sinsice
sanki birine rast gelecekmişim gibi geliyordu hızlı hızlı karşımdan
her yer tenha, her gölge fena halde cani
tek çarem kaçmaktı kendimden
ya patlarsa endişesiyle kapattım kombiyi kaloriferi
geceler korku filminden farksız,
Aklım sokak sokak, evsiz ve barksız.

bir zamanlar yirmiiki başındaydım ben
herkes gülerdi ben ağlarken, herkes ağlardı ben gülerken
bir şapka yerine miğfer takardım kafama okula giderken
paranoya nöbetleri tuttum gecelerce
aklımın hudutlarında voltalar attım durdum kilometrelerce
kulağımla çiviledim kapılara sesleri
duvarlara yapıştırdım elimdeki tutkalla
kırka bölünüp kesildim dilim dilim dikkat
bir çıtırtıya asılıp koparttım ödümü defalarca
kırk kere düştüm yere yataktan kalkıp yine yattım
yaşıyordum yaşamasına ama bir ara ölmüşüm sanmıştım
lakin hiç kurban vermedim kendimi  komplolarınıza
sizler kaybettiniz ben kazandım
sadece ben kazandım

bana sen şizofrensin diyorlar nedense
oysa ki hiçte öyle düşünmemiştim