Şizofren Şiiri - Mehmet Ali Seyyidoğlu

ŞİZOFREN

Zil-zurna kalbim,
Hangi kazaya kurban gittik bilmiyorum,
Bilmiyorum geceyi ve mahşeri;
Bilmiyorum?
Ama sanırım bu gördüğüm cehenneme giden yolun ok işareti.

Ailemin ve tüm çevremin benden sıkıldığını düşünüyorum artık,
Annem bile yarım kulakla dinliyor beni,
Kendimi öyle yalnız hissediyorum ki...

İsim bile koydum yalnızlığıma:
Şizofren aşkın göz alıcı yansıması...

İçimden akıp giden resim banyoları,
Dar geçitli patikalar,
Aklımın yaşlı haritasındaki kum ve humus kaleleri,
Gözyaşına tesis denizler,
Soluk benzim:
Zor-zahmet-ölüm gizler...

Gittin bu rüyadan-üryan kaldım,
Yokum deyip artık,
Mor bir dehlize saldın.

Biliyorum hep siyah olur böylesi benzetmeler,
Ama siyahın bile bir anlamı vardır kendine has,
Benim ki öyle değil,
En az seçtiğim renk kadar göz yorucu ve mahdut;

Nasıl ayrılabilir ki siyam ikizleri?
Hem ayrılmakla ayrışmak farklı şey,
Ayrıldık ama ayrışamadık,
Serinkanlı bir yaz akşamında,
Demir tabut,
Yaşlı toprak şölenleri,
Kendinden geçişin en hüzünlü resimleri,
Yarım kalmış bahar şenlikleri...

Şendik oysa-gül-ü şendik,
Kısaydı çizgimiz bu uzun ve sonu yok sandığımız hikâyeye...

Ölümün ardından söylenen her şey boş,
Allahım neler düşünüyor insan:
Bazen bir şizofren olsam keşke diyorum,
Varmışsın gibi yaşatsam seni aklımda...

14 Ocak 2007 / 12:42
İstanbul / Kadıköy