Sizlerdiniz... Şiiri - Berkan Koloğlu

"Ben olmakla kıvanç duyup, sözde; hep gözde olanlar"
Dünya denen ilüzyonda ben olup zevkle yaşayan

Sizlerdiniz...
gecelerde tenlere tırnak geçiren
(biz hayata tutunmayı tırnak tırnak kazıdıkça)
şehevi terlerinizin yorgun sızan damlasını çarşafa hediyenizle
kerameti kendinizden menkûl çığlıklarınızı
duvarlara sıva sürüp hıçkırıklara boğulmuş nef'e'siniz pekişirken

"yalnızca yaşamak için" bir nefesin peşindeydik!
bir kez olsun duymadınız, işitmek istemezdiniz
yazık! "hiç/ten" ağırdınız
çünkü "hep/ten" sağırdınız...

Sizlerdiniz,
sevişmekten yorgun bedenlerinizi bir duvara yaslayıp
ki sevişme sonrasında adet olunduğu üzre dinlenme rehavetiyle
sûlh çubuğu tüttürerek sıvası dökük hayatta,
yaslandığınız duvarı öreni görmezden gelen,

nasırlı aya içiyle yorgun bitap elimizle
hem molasız hem malasız hislerimizle örerken;
siz, mal mülkle övünürken...
bir kez olsun bilmediniz, bilmeyi giyinmediniz
çünkü; siz, medeniydiniz

Sizlerdiniz,
pişmanlıkla yüklü omuzlarınızı
çarşafları çınar sayıp, her günâhı yasal sayıp
yaslayıpta dinlenenler
dinlenmeniz bittiği an, din'lenmekten kaçar gibi
yatakta uzanan eşin kalbi ne der düşünmeden!
ve g/usülsüz ve hem çabuk
dini dinsiz giyinerek ortamdan kaçanlardınız

ki, sizlerden miras kalan
gözün kristalleriyle guslü bizler alıyorken!
Bir kez olsun görmediniz
aşka Aşık görmezdiniz, çünkü üveys değildiniz...

Sizlerdiniz,
çift yastıkta bazen 'dost' bazen karıyla-'koca' yatak iç hârıyla
suçunuza yataklıkla kocamakla ömrünüzü an be an tüketiyorken
son kullanma tarihini/z daha çabuklaşıyorken

yastık ilişik yazgımız, tek yastıkta ağırlanmak ruhu/muz duyan kulağa
ömrüm boyu sağırlanmak yazgınız diyordu yastık,
çünkü; bizi biliyordu yüreğimizle dertdaştı, onunla birlikte yas/tık...
ne yas ne yaş silmediniz
biz olmayı bilmediniz
çünkü; sizler hep "ben"diniz

gönlün mihenk taşı olsa
kimbilir kaç ayardınız?