Sızış Şiiri - Erdem Gümüş 2

Yatak odası penceresinden cisil cisil yağan,
güz yağmurunu seyrediyordu kadın...

İçi sızladı bir an,
hafiften titredi, irkildi...pembe sabahlığın içinde...

Dışarıda;
dalını terkeden sarımsı kahverengi gazel olmuş yapraklar,
bir bir ıslak toprağın bağrına düşerken;  
kelebekler bir günlük ömrünün son uçuşlarındaydı...
kanatları ıslak,
çırpınışları yarım yarımdı...

Kadın, 
"Tıpkı benim gibiler" derken içinden

Gayıptan bir ses;
-o seyrettiğin benim sevgili, aç avuçlarını dedi.

Ve kadın açtı avuçlarını, 
alabildiğine doldurdu damlaları avuçlarına...
sürdü yüzüne gözüne habire...

Kanatları hamur bir kelebek,
gamzesine takıldı kalmıştı kadının...

Sanki sızdı adam kadının,
teninden,
gamzesinden, 
gözünden,
taaaa.. yüreğinin gizine kadar,
yarı canlı kelebek adam....

İçinden, 
sızdığı yerden seslendi kelebek adam,
"sakın ağlama sevgili, düşmeyim gözlerinden bebeğim"....

-Yokluğum düşmüyorsa cisil cisil yağan buğulu gözlerinden;  
varlığım asılı kalır kirpiklerine, 

Ağla sevgili,
ağla,
hüngür hüngür ağla...
Hapsettin belli ki varlığımı sol yanının gizine...

Uzakları süzdü kısık gözleriyle kadın, 
taa....ufkun hududunu...
bir aahhh..çekti derinden derinden 
Ve dediki;
-Müebbetsin bende sevgili...

-Mademki müebbetim sende yâr,
vur prangalarımı,
vur zincirlerimi, 
çapraz bağla kanatlarımın bileklerini,
sıkı sıkı,

-"Hücrendesin"
diye mırıldandı kadının kelebek kanatlı ıslak dudakları...

Uçuşan diğer kelebeklerin de kanatları ıslandı mı yâr?
yağmurdan korkar onlar! ! !
martı değil ki...
aç pencereni, al içeri...
dedi adam...

Yağmur diniyor sevgili,
şimdi aheste aheste bir rüzgar esiyor;
"O"da mı sensin yoka?
-sardın bütün ruhu vücudumu derken dudak ucları, 
titredi,
irkildi,
ve;
pencereyi kapattı kadın,

Aheste aheste son feriyle perdeleri çekip,
yığılıp kaldı yatağına...

Ne yana dönse o yanı boştu,
"yapayalnız kadının"

Apansızca,
odanın tavanına çakıldı kaldı boncuk boncuk gözleri...

Var gücüyle tavana seslendi;
Tanrım! ! !
Onunla mı konuşuyordum?
Yoksa sen misin?
Çıt yoktu odada...

O an telefonu çaldı,
buğulu gözlerle baktı,
kim diye...

Aman tanrım! ! !  
Alo...
Alo...
-Telefonu bırak da aç kapıyı sevgili,
"Hele bak kim geldi"

Çırpındı kalktı kadın,
sekiz çizerek kapıya vardı,
Açtı...
Yığıldı sevgilisinin kollarına
Sızdı kaldı. 
Sızış o sızış... 
Artık ikisi de yalnız değildi.
Onlar çift;
Tabut tek kişilikti...
Ansızın bir sızışla başlamaz mı aşkın;
doğum ve ölümü?
İki kere sızdılar işte...