Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Ayvaz ile köroglu
can ciger dost oldu
Mevlana sinasi
iste dünya fani
insan sirtimdan vuran silah
tek ve gercek dost
rabbim yüce ALLAH
'arkadas(dost)yaninda kendin olabilecegin kisidir'(Anonim)
Kardeşim yüreğine sağlık. çok güzel yazmışsın...
tebrikler... nizamettin özel
evvela başın sağolsun ve allah sabırlar versin şunu söylemek isterim ki hayat acısıyla tatlısıyla mutluluklarla ve hüzünlerle bizim ve bizim yaşamamız için var edilmiş ve edilmişiz hepimizin dostları olmuştur ve bundan sonrada olacaktır dostluk paylaşmak vede paylaşmakla çoğalır allah kimseleri dostsuz bırakmasın ve dost görünen riyakarlardan korusun
Evet Sevgili Sakine ben de böyle bir durum yaşadım.
Başın sağolsun diyorum aslında o Hakka kavuşmamış sende yeniden hayat bulmuş.
Tebrik ve saygılarımla...
:((
Derinden etkilendim...
Böyle dostlar herkese nasip olmaz.Olanlar ne kadar şanslı,,şiirde hakkını vermiş dostluğun,Kutluyorum..Sevgi ve selamlar.
Bu yazıya yorum yazmayı düşünmüyordum. Çünkü dikkatli bir okuyucunun bu yazının bir kopyasının benim 'KIZMA UFAKLIK' şiirimin altında olduğunun farkına varırdı.
Yazmak lüzumu hasıl oldu, çünkü (Dikkatsiz okuyucu demek istemiyorum ama) dikkat etmemiş olmanın sonucunda bazı yanlış anlamalar oldu bazı okurlarda.
Bu yazı ile, adını ettiğim 'Kızma Ufaklık' şiiri aynı kişiye yazılmıştır.Bu durum Sakine Aydın kızımla benim aramda Hasbıhal etmeden başka birşey değildir.
Yani ben bir şiir yazıyorum, aynı kişiyi bu yazıyı yazan da tanıdığı için bu yazıyı yazıyor ve iki yazı aynı yere asılıyor.Anlatılmak istenen aynı rahmetli kişidir.
Adı geçen kişi; Sakine kızımın bir süre önce Rahmet-i Rahmana iltica eden (vefat eden) bir arkadaşıdır.
Şiir de, yazı da ona yazılmıştır,yazı da.
O bu şiiri ve bu yazıyı hakediyordu.
Bu kadar açıklamadan sonra, kızımın yazısına yazacak kelime bulamıyorum. Kusuruma bakma kızım, babanda kelimeler tukerdi.
Zülfikar Yapar Kaleli
dost diyince acidan baska birsey yok benim hayatimda. kutlarim güzel yazinizi. ayten.
çok etkileyici
Sakine hanım kutlarım
Bu şiir ile ilgili 13 tane yorum bulunmakta