Sizin Hiç Anneniz Öldü Mü ?

Sizin hiç anneniz öldü mü?
Benim bir kere öldü,
kıyamet gibi çöktü üstüme,
gökyüzü karardı, rüzgâr sustu…
Herkes bir şey söyledi,
ama ben hiçbir şey duymadım.

Sizin hiç anneniz öldü mü?
Bir sabah kalktınız mı mesela,
bir odada koca bir sessizlik buldunuz mu?
Annemden ummazdım bunu…
Gider mi insan, böyle habersiz,
çocuklarını ardında bırakıp gider mi?
Ben çocuk kaldım,
dizlerimde kanayan yaralar gibi kaldım,
çünkü annem gitti.

Onu yıkadılar…
Su bile ağladı üstünde,
elleri buz gibi…
Ben elimle dokundum da inandı kalbim,
annemden ummazdım bunu,
inanın, hiç ummazdım…

Sizin hiç anneniz öldü mü?
Çiçekler bile soldu bahçemizde,
evin duvarları kireç değil,
bembeyaz kefen koktu aylarca…
Kuşlar ötmedi bizim mahallede,
rüzgâr bile esmedi doğru dürüst.
Bütün şehir sustu sanki,
benim annem öldü diye sustu.

Sizin hiç anneniz öldü mü?
Ben o gün büyüdüm,
ama kimse fark etmedi,
çocukluğum oracıkta kaldı,
oyuncaklarım öksüz kaldı,
çünkü ben annesiz kaldım…

Götürdüler…
Gözlerimle izledim o tabutu,
ellerim titredi,
dizlerim çözüldü,
ben orada kaldım,
kaldım da kimse duymadı sesimi…
Annemden ummazdım bunu…
Ölmez sanırdım,
çünkü o annemdi.

Sizin hiç anneniz öldü mü?
Benim bir kere öldü…
Ben hâlâ ararım onu,
rüyalarımda kokusunu duyarım,
saçlarımı okşar bazen gece yarısı,
sonra uyanırım, boşluk…
Meğer ölüler dönmezmiş geri,
ben bunu annemden öğrendim.

Sizin hiç anneniz öldü mü?
Ben hâlâ konuşurum onunla,
mezar taşına yaslanıp ağlarım,
toprağın bile kalbi var,
benim annem orada uyur diye titrerim.

Ben büyümedim ki…
Büyüyemedim…
Annesiz çocuk büyümezmiş meğer,
ömür boyu eksik kalırmış bir yanı…
Ben eksik kaldım…

Sizin hiç anneniz öldü mü?
Benim bir kere öldü,
ben de öldüm biraz…
Gözlerimden ummazdım bunu,
kör oldum,
hayatımın yarısı karanlık kaldı,
çünkü annem gitti…