Sızım Şiiri - Şimal Niğbolu

Kadersizim, yüzü gülmeyenim. Yanakları al al olanım. DURGUNUM SESSİZİM, USLUNUM. Sitemini gözlerine ateş yapanım, yalnızım.
Açmamış bir çiçek gibi süzüm süzüm süzülenim, kar beyazım.
Hasret çektiğin hayatın hayalini bile kuramayanım, bahtsızım.
Kendini bilirken, bilmeyenlere anlatmayanım.
Sızım.
İçi ürperenim, kalbi titreyenim avuçları hala terleyenim,
Gözleri menekşem, dudağı kirazım, umudu güneşim
Derdini demeyenim, boynunu bükenim, ağaç gibi dik duranım, şanssızım.
Sızım.
Ellerimle büyüttüğüm, bakmalara doyamadığım, bırakmak zorunda kaldığım
Kimsesizim.
Çığlıkları içini delenim, gençliğini önlere serenim, ilkbaharım, ayazım
Saçları sırma tellim, kaşları keman yaylım, yüreği sazım, ama şarkısızım
Güler misin yeniden sen de bir gün?
Açar mısın o tozpembe rengini, güllerle beraber.
Güneşten kaçmadan gösterir misin yapraklarını yeniden?
Söyleyebilir misin hayallerini, kimselere?
Kimseler olur mu bir gün seninle diz dize?
Senin gibi bakan çocukların, senin gibi temiz kalan düşler yetiştirir misin bir gün?
Ahh sızım, tomurcuğum, toprağına sevgi ekilse yeşerecek dalların.
Bilirim,
Bilmekle kalırım.
Ne çarem, en güzel sızım…