Sızılı Melodram Şiiri - Ayşe Uçar

ölü düşlerin kesiştiği vadilerde
yıkılıyor üstüme sessiz gölgeler
şehrin yorgun kalabalığından
çekiliyor gece kuytulara
önümde meçhulün
çıplak ayak izleri

dokunuyorum
yaşamın zorba gerçekliğine
içimin ıssız sokaklarında
başıboş kederler

kimsesiz
-sensiz
sessiz

-ağlamaklı

güneşin arkasında
beyaz atların kış uykusu
kimse görmüyor kalbimin odalarını
uçurum başında ayak bağı bir çift güvercin
nasıl anlatsam bilemem
içimde eriyen yanardağların
öyküsünü

boşuna
yüzümün
küskün nehirlerine ötmeyin kuşlar

susun!
suskun kalın

annem
erik ağacının gölgesinde akide şekeri
kucağında kırmızı güller karanfiller
gözlerinde ölü –canlı balıklar
gülümsüyor dudağının kıyısında
çocukluğum

annem mürver çiçeği reçeli
yıllar geçse de unutulmaz t-adı
kısmetse araya araya
bulurum izini

zaman acımasız
zaman engerek yılanı
ruhumun karanlık kuyusundan
savuruyor yılları

-sevgilim

sevgilim
sen bir ışıksın
gölgeli güneşin arkasında yüzün
gözlerin hırçın dalgaların soğuk membağı

ellerin
ellerinse hoyrat bulutların gözyaşı
kolların
kollarınsa incir ağacının kıyımsız dalları

-okşadığında ayrılığı

serkeş bir hayalin
penceresinden düşeriz
heybemizde tutsak anılar
zamanla silinir maziden sevdalı yüreklerimiz
boğuk bir iz kalır nemli dudaklarımızda

kalbimiz
kalbimizse sahipsiz bir ağaç
üşütür çayır kuşlarını

eğer
buysa yaşamak
düşmesin dilimizden sızılı melodram

ah! hiçliğin dik yokuşu
un ufak ufalandı içimin dağları
boydan boya uzanan kanyonlar gibi

-göç sürgünü yollarım

30.12.2021
2021-Veda