Sızı Şiiri - Nurbanu Kablan

kalbim kaldırmıyor artık ayrılığı
tahterevallinin alt ucunda yokluğun
özlemin tülbentli başı bulutta
düşler kan kaybından ölüyor
demedim mi anne gitme
bu yeryüzü sensiz olmuyor

kolu kanadı kırık göğün
yelkenleri yırtıldı gönlümün
deyimlerin iniltileri toprağı sarıyor
vadi yalnızlığı ile çağlayan bir deredeyim
anne gel topla beni yağmurunla
sürükle süt köpüren denizine

hasretin ahı sökülür çocukluktan
singer dikiş makinen ile diktiğin
kuş dantelli perde asılır camdan
kömürlü ütü ile ütülediğin
ötmüyor şimdi, yanmış gagasında kalbim
alıngan mısralar diziyor pencerene

ömrünün sol tarafındaydı mutfak
kalbimizdeki köprüden geçip döndüğün
içli köftenin hüznünü dağıtırdık masada
baba elinde çatalsız sevgi akşamı bölüşürdü
dağılan benim bu yaz akşamında
erişte kesen ellerin acımı kesmiyor
şimdi nereye koyayım bu sızıyı
içimin rafına sığmıyor...