Karanlık yüzünde tokat.
Işığı görmeye gücü Yok.
Ayakların kararsız,
derin bir yalnızlıktan sürüklenmiş..
Yolun sessiz,
gözyaşların içte taşmış.
Adı Yok
bu yitmişliğin.
Bu yalnızlığın sahibi Yok.
Kalpte emanet bir sızı,
nereye vursan bu yumruğu.
Ta içinden sesi gelir..
Bu boşluk,
yârdan değil
yaradandan..
Kayıt Tarihi : 6.6.2018 15:36:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
05.02.2018
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!