Sızı Şiiri - Kamil Gürsoy

Doğarken güneş, gittiğin gecenin koynundan
Sensiz sabahın kucağına
Bıraktı bu şehir nefesini havaya
Ben ise buğulu gözlerimde nemlenen hüzünlerimi tutup içimde
Çektim şehrin havasını ciğerlerime..
Damarlarıma süzülürken sana ait sızılarım
Korktum yalnızlığımdan ilk defa
“Benim” diyemediğim gözlerinin karasında
Kendimi kaybetmekten korktuğum gibi
Ve artık karanlığın kendisi kadar
Yuvadan atılmış bir kuş yavrusu kadar yalnız
Sessiz geçen her gün kadar farksızım
Bugün yanında olduğum günlerden tek fark; sızım