Size kırgınım Şiiri - Ümit Uzunhasanoğlu

Size kırgınım...
Evladını satan, anneler yarattınız,
arka sokaklarınızda.
İçki masalarında onurunu,
Safsata sofularla, ruhunu satan babalar yarattınız.

Size kırgınım...
Kirlenmiş saçları alnına yakışan,
Üç kuruşa, bir sapkına avuçlarını açan,
Yaşamı bir çöp konteynerinde başlayan ve orada biten,
Şirindim! Şirindim ben... görmediniz.

Size kırgınım...
Açtım, hiç sofranıza almadınız,
Hemen yan sokaktaydım,
Üşüyordum, kapınızı açmadınız.
Bağırdım, duymadınız.
Çağırdım, gelmediniz.

Yok saymakla, yok olurum, sandınız.
Öldüm. Yok olmadım.
Asıl şimdi unutamazsınız.

Size kırgınım...
Bana hep , o soğuk kış günlerinde,
O, sizin çocuklarınızın,
O, pembe beyaz tüylü, beyaz ponponlu ceketlerinin eskimesini beklettiniz.
Bana hep sofranızdan artanları verdiniz.
Özünde hakkım olanları, eşitlemediniz.

Size kırgınım...
Çünkü, hiç bir şeyinizi, eskimeden vermediniz,
Çünkü, köşe başlarınızdaki, adressiz evlerdik,
Hiç girmediniz.

Yanıbaşınızda açtım,
Yanıbaşınızda çıplaktım.
Yanıbaşınızda taciz,
Yanıbaşınızda şiddet...
Siz acıklı şarkılar dinlediniz,
Acıklı şiirler,
Ama hiç hissetmediniz.

Size kıgınım...
Diyarbakır'da Narin'im,
Hâlâ öldürüyor herkes beni.
Şirin'im... Çöp konteynerinde cesedim.
İki yaşında Sıla bebeğim, heryanım mor, gözleriniz kör.
Düzeni batası, kar hırslı, ilkesiz sisteminizde,
Sırasız gömülen bebeklerim.

Şimdi...Timsah gözyaşları dökmeyin bana,
Ne yaptınız,
Ne yapıyorsunuz hâlâ,
Mezarıma ya bir gelinlik, ya da bir çiçek koymaktan başka?