Seni düşünüyorum
Parçalanırken, yüzüm, bedenim, ellerim
Seni düşünüyorum, karım
Gül yüzünü değdirdiğin yüzüm;
Seni düşünüyorum, kızım
İş dönüşü yere yıktığın yorgun bedenim
Seni düşünüyorum, hayat
Mücadele içinde nasırlı ellerim
Parçalanıyor,
Biri öperken karısının gül yüzünü
Belki okşarken kızının yanağını
Ya da yaşarken doyasıya taptaze baharı…
Ben ölüyorum…
Günde iki saat de olsa insan gibi, o da belki,
Severdik yaşamak dediğin şeyi
Kömür gözlerinin saplanmasını şu kalbe
Âşık olmayı, sevdalanmayı ölesiye
Çünkü ben, kömür karası dolarken ciğerime
Tertemizdi aşkın, kalbimin orta yerinde…
Kucağında sımsıkı tuttuğun kızımız ile…
Günyüzü görmedim derler ya, doğru
Yerin dibinden, taştan çıkardık ekmeğimizi
Sadece kömür tozuyla kirlettik elimizi,
Parayla değil, eğer ona tamah etseydik
Beş kuruşluk çalışıp, üç kuruşluk yemezdik.
Aydınlansın diye yavrumun geleceği
Işıksız da kaldık, havasız da gün boyunca
Doğru, Günyüzü görmeden çalıştık yıllarca
Yine de bir Günyüzü göremedik şu hayatta.
Lakin sorsanız şimdi bana değer miydi diye
Değerdi… Karımın bir yudum sıcak çorbası bile…
Yaşamak, hak ederekse bir de, çok güzeldi…
Bilinmez teker teker hepimizin adı sanı
Birer işçiyiz sadece, ardında hep bir ağlayanı…
Hani ağlayanlar, kimi bir gün, kimi bir ömür,
Acıklı bir müzik eşliğinde, kader oluverir adı
Yanlış görmüşsünüz sayın büyüklerim,
Alın yazısı değil o yüzümdeki kir,
Sizin yüzünüzdeki gibi aynı
Ama…
Bendeki kömür, sizdeki yüz karası!
Çağrı Karaçalı
Mayıs 2010
Kayıt Tarihi : 25.5.2010 23:33:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
