Saatlerdir gözlerini ayırmadan o telefon rehberindeki isme bakıyordu.sanki birden telefon çalacak ve 'efendim? ' diye cevaplayacak gibiydi. oysaki baktığı isim saatler önce evinin banyosunda intihar etmiş halde bulunmuştu.ama o, hayatta en çok değer verdiği insanın öldüğüne inanmıyordu inanamıyordu.
..ve o günden sonra, her telefon çaldığında yüreği ürperiyor eli zorbela telefonu açıyordu..
'siz hiç gelmeyen bir gideni beklediniz mi? '
Kayıt Tarihi : 21.1.2015 00:32:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!