Siyh Olmayan Herşey Sensin

Yağmurun aklı karıştı,
Berceste damlalarını görünce gözlerinin.
Niyetlendiğiyle kaldı zaman,
Altüst etmeye yaşamı.
Hayret!
Nasıl da çınlamadı yürek,
Ve sızlamadı yürek zarı,
Böyle siyah bakışa...

Mevsim dalga dalga pembeleşirken gözbebeklerinde,
Yağmurdan kalelerini oynar evsiz barksız hayaller,
Sereserpe uzanmışken gökyüzüne,
Gamzelerinde bitiverir solmuş bir krizantem.
Yağmur ağlarsa tüm çıplaklığıyla;
Selam durur karanlık,
Gözlerinde başlayıp
Özleminde son bulan bu kırılgan yaşlara.

Bir kızıllık belirirse pencereden;
Dur!
Sen diye atlayacağım aniden.
Yokuşlar biterse,
Senden devam edeceğim ölmeye.(!)

Susturursa çığlıklarımı martılar
An gelir gölgem vurur saçlarına
Ve düşersem avuçlarına istemsiz
K/aldırma!
Ben her mevsim düşerim bir sonsuzluğa
Dizlerimi kanatmayı bilmeden
Gözlerinmiş Bu mevsimki sonsuzluğum
Yok olma pahasına..

Bir gece derindi(Sana özenmiş besbelli) !
Kalp sızılarını hiçe sayan bir kuş belirdi.
Kanadını yüzüme çevirdi,
Birkaç resim devirdi kızarmış g/özlerinden.

O an anladım;
''Siyah olmayan herşey sensin''