Ellerin ve yüzün kömür karası,
Dudakların çatlamış.
Kafanda kasketin,
Her adımında,
Dahada karardığını bildiğin
Yolda yürüyorsun.
Zorundasın.
Yürüdüğün tünelin başında
İki çocuk var,
Ekmek bekliyor
Ve bir kadın,
Dönüşün için dua ediyor.
Etme "Siyahın Evladı"
Atma bir adım daha.
Dön ve sarıl onlara,
Kucakla sımsıkı.
Biliyorum zorundasın.
Onlar için siyahtasın.
Ama şunuda bil kömür adam...
Önce karanlıkla bir olacak,
Sonra ışık olacaksın.
Kayıt Tarihi : 19.4.2016 09:52:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Yaşanan maden facialarında, sırf ailesine bir dilim ekmek götürebilmek için hayatını kaybeden bütün madencilerin ruhları şad olsun.
Kaleminize sağlık....
TÜM YORUMLAR (1)