Uğraşma boşuna olmaz aydınlık,
Işıksız dünyamda renk ne fark eder?
İçimi sarmış iç içe karanlık,
Yedi renk özlemi bende bin keder…
Simsiyah dünyamda ama gibiyim.
Karanlığın ötesi olmuş bana yar…
Çıkılmaz kuyunun uçsuz dibiyim,
Gölgeler şehrinde varılmaz diyar…
Neyim ben ya neyim maddede mana?
Bütün zıtlıkların ram olduğu an…
Evvelden ahire düştük zamana,
Yokluğun darından vara uzanan…
Katre katre gökte kaos karanlık!
Bendeki kör alem ışığa perde…
Benden de öteye geçtim bir anlık,
Yok idim yok oldum “O” vardı sade…
İrkildim uyandım ha var ha yoktum!
Ben yoksam alemde, kimdi uyanan?
Başımı sessizce yorgana soktum,
Siyahtan beyaza sırra uzanan…
Pembeymiş sabahın ilk ışıkları,
Akşamın kızılı karanlığa yar…
Çiçekler yurdunun ecesi arı,
Bende bir tek kara, sende bin renk var.
Gökkuşağında par efsunlu renkler,
Bir damla sudaki pırıltı gibi...
Işığın raksında ulvi ahenkler,
Görünür gözüme karaltı gibi…
Beyazın beyazı renklerin şahı,
Aşkına pervane tüm renklere yar…
Bende siyah var, yok daha siyahı…
Dediler ki ara, onda her renk var!
Kayıt Tarihi : 30.5.2018 05:08:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Renk skalasında her renk vardı. Fakat siyah ve beyaz yoktu. Öğrendim ki bütün renkler birleşince siyah; hızla pervane gibi döndürüldüğünde beyaz oluyormuş. İlginç geldi. İnsan hayatı da siyah ve beyaz arasında gitmiyor mu dedim ve yazdım.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!