Siyah ve beyaz, biraz aydınlık ve karanl ...

Ben,
bir siyah, bir beyaz.
kısmen aydınlık ve tüm karanlık, rengin hiç bir yerinde.

Başımın ağrısından ve sözcüklerin yetersizliğinden muzdarip,
adanmaya uzak kalıyorum,
senin tereddütlerine müteakip.
ne ellerim, ne yüzüm, hiç bir şey değil,
olmak istediğim gibi olamayınca,
ancak göründüğüm gibi kalıyorum,
sıradan, ve hiç bir şey...

Rüzgar arkamdan arkamdan esiyor, camın o büyük genişliğinde,
sıcaktan çatlamaya durmuş kafamın içinden, sürekli bir duman hissi,
söylesene Shakespeare ölen oğluna trajediler yazıyorken,
okuma yazma bilmeyen anam ne yazabilir, bu ölü toprağı sessizliğime?
söylesene ben bu cümleleri yazdıkça yeniden o oksijen dolar mı ciğerlerime,
ya da bir yudum su gırtlağımı mı temizler...

Söyleyemezsin,
kimse söyleyemez, yazmasaydı hiç kimse, dünya nasıl bir olurdu diye.
ve de shakespeare'in soneleri tarif edemez benim içimdeki acı dünyayı,
psikiyatrın verdiği ilaç, yaşam acılarımı tedavi edemez...