Siyah Ufuklar Şiiri - Zekeriya Terzioğlu

Ben ağlarken günler boyu,dertsiz güldüren,
Pervaneyi ateş olup,ansız öldüren,
Yüreklerde oluk oluk volkan söndüren,
İçimde bir poyrazsın,esersin mevsimlerce,
İçimde bir poyrazsın,bu gidiş nereye sence?

Ufkun ziyasını alevlerle söndürdün,
O nursu deryayı cehenneme döndürdün,
Bir garip aşık idim,feleğe mi gömdürdün,
Üstümde gri siyah bet bulutlar gezinir,
Üstümde çırılçıplak feryat figan bezenir.

Kardelenler de soldu karakış ta nihayet,
Kartanelerinde matem,sonbaharda inayet,
Yağmurlarla yıkandı tükendi tüm dirayet,
Ne bedende kaldı bir takati halin,
Ne ruhta bir derman,ne umutta mecalin.

Ardımsıra boy kavaklar yükselir,
Gölgelerde iklimler ılgıt ılgıt seslenir,
Ruhum ızdırabınla hasretinle beslenir,
Bu başka bir ızdırap,bunun adı değil 'sen',
Bu başka bir ızdırap,fırsat olsa da görsen.