*Siyah Şiir* Şiiri - Nihal Mirdoğan

Zamanın geldi
şu an, al eline kalemi çocuğum
ivedi bir mücadele içindeyim diye başla ve yaz!

karlar altında kanlar
illâ ki vatan derken
boğulan gözyaşlarımdan
her defâsında kalem ucuna düştü şühedâlar
yorgunum!
gün gelecek oğuz mayası hecelerimi terkedeceğim
benim yerime sen yaz
ne tuhaf ben diz üstüne oturdum!

üstüme soyunan karanlıkta boğuk boğuk dolaştı şahdamarım
nefes alayım diye
tutuşturmak istedim sazımın her telini
ama bu zalim düzen anlamadı beni
sen yunus yüreğinle anlat dedin...anlattım
lâkin ben işkence sürgün etlerdeydim
Bozkurt mekânı setlerdeydim
demek istediğim nöbetlerdeydim
illâ ki öz üstüne oturdum!

bir serçe
bir avuç yem bekler bir ömür boyu
ayaz vuran kış aylarında üşür tüm soyu değil mi
tutunur dallara, titrer
koca gökkubenin ihanetiyle yaşar
savaşçı mızrağı yoktur
karanlığı deviremez
lâkin resimleri yapılır,gökyüzünde
bulutlar arasında,rüzgâra doğru kanat çırpar,hürdür her fotoğrafta
ya da açık mavi bir denizde...
işte bu anlarda giz üstüne oturdum!

işte çocuğum
Kür Şâd'ca tarihi,şânıma sordum
çelik bağrımla edebî kardım
gün geldi hecelerimi efece sardım
töz üstüne oturdum

affet çocuğum
sana gösterilen aynaya bakma sakın...cam paramparça
çukurlara saklamak istemiyorum kırıkları
bencil bir çocuk değilsin sen
soranlara anlatırsın bu yıkımı
bak! ben sana siyah bir şiir yazdım
vatanıma ve tüm siyah şiirlere sen bağır
çünkü
her nefes aldığımda biraz daha acı veriyor
bu boşluk bana çok zor geliyor
acıyla yüzün erimesin
şiirlerim yolun kenarında bekliyor
ve artık sen sokağa çıkabilirsin

eğil! kör kuyudaki karanlığa
de ki;
illâ ki vatan
eğil! şühedâ fışkıran toprağa
de ki;
illâ ki şehit yatan

Velhâsıl'ı kelâm çocuğum
bu söz üzerine sakın oturma

'Vatan, kalem tutan eldir' unutma

bu 'siyah şiiri' de sakın yabana atma
aşılmamış dağları,çıkılmamış yolları keşfet
ben yorgunum beni affet!

ve

dün ile övünürken yarına hazırladığın kıyafet

senin destanın...

bugün ise âfet mi âfet!

Nihâl Mirdoğan

Feryâdı bırak, kendine gel, çünkü zaman dar...
Uğraş ki: telâfi edecek bunca zarar var.
Feryat ile kurtulması memûl ise haykır!
Yok, yok! Hele azmindeki zincirleri bir kır!
İş bitti... Sebâtın sonu yoktur! ' deme, yılma.
Ey millet-i merhûme, sakın yeise kapılma....M.Âkif Ersoy