Siyah şapkalı esmer kadın

Yine gidiyorum her zamanki gibi. Nedense bu gitmeleri seviyorum.Bende alışkanlık etti, bu yağmurlu havalarda yürümek; ıslanmadan edemiyorum.
Yağmurda saçlarım sırılsıklam.Seviyorum bu ıslaklığı, saçlarımın darmadağın oluşunu, birazda rüzgar varsa müptelası oluyorum...
Ellerim ceplerimde zangır zangır titrerken biraz daha büzüldüm. Şimdi omuzlarım birbirine daha yakın. Hep böyle havalarda birbirlerini hatırlarlar. Yüzüm ise şu yalnız ve gürültülü caddenin üstünde oynayan kirli ışıkların yansıyışına daha yakın ve daha bir içime kapanıyorum. Bir yanımda kahkaha diğer yanımda ağlama sesleri ve ben bu iki zıtlığın tam ortasında yürüyorum. Diğer günler çarşambayı nasıl sıkıştırıp boğuyorsa bende boğuluyorum. Ortada olmak kötü şey. Grilikten kaçsam da yakalanıyorum. Ne sağıma nede soluma bakmaya cesaretim var. Yalnız, içimde bir acı var. Ama tuhaf bir şey bu içimde sakladıkça onu sevmeye de başlıyorum. Kurtulamadığım için acaba mecbur mu kalıyorum, bilmiyorum. Ama üstüme yapışıyor bana ait olmaya başladı hissediyorum ve sonunda gölgem oluyor.
Gölgemin üstüne bir ses düştü!
Dur!
Dur! dedi arkamdan biri,
Bir kadın sesiydi.
Dönmedim
Merakım geri dönmeye
Ayaklarım yürümeye meyilliydi
Bir saniye kadardı durakladım
Ama yürü diyordu bir ses içimden
Sonunda ona uydum,
Beni kemiren merakıma rağmen yürüdüm
Acaba kimdi bu kişi?
Aman işte senin benim gibi biriydi
Ama bir kadın sesiydi
Hayal ettim sesin sahibini
Orta boylu, hafif balık etli, siyah şapkalı
Ve siyah elbiseliydi.
Gözlerinde mavi lensleri vardı
Görememeliydim baksam da
Siyah gözlükleri onları kapatmalıydı.
Oysa sahip olduğu kahverengi gözleri
Ona daha çok yakışmalıydı.
Esmerdi saçları omuzlarında
Rüzgarsa tersten esmeliydi
Ara sıra saçları ençokta yağmur
Yüzüne çarpmalıydı
Çarpmalıydı ki,
Bu emredercesine dur diyen kadına
Haddini bildirmeliydi.
Baştan aşağı hayalden bile olsa
Kimse onu süzmemeliydi.

Yer hizasında seyre dalmışken ve bu kadın sesi gölgeme yapışmışken bir anda arkamı döndüm, bir sürü kişi. Ama hiç biri o kadın değildi.
Of oofff... ofladıkça ağzımdan dumanlar çıkıyor ve bana sigarayı hatırlatıyor. Yanık kokusunu sevsem de sevmiyorum içmesini. Hani sigara içerken kendinden emin olurya kimileri. Oysa iki parmağın arasındadır devasız bir güven birikir dumanlardan ciğerlere. Geç kardeşim bunları keyifmiş bunlar bahane.
Yağmur da dinmeye başladı. Bu ıslak sesi hep duymak istiyorum. Uzun bir gece var önümde, yürümeliyim. Ama yine de bir yerde dur demek ağır gelmemeli bana. Bakmamalıyım yağmurdan sonra gökyüzüne. İçimdeki acı bir göçük gibi çökmemeli içime, gözlerim kendi renginde güven vermeli, ciğersiz olup ta güvenmemeliyim kendime. Sormamalıyım hiçbir yere; siyah şapkalı esmer bir kadın buradan geçti mi diye.

Mart 2005