Siyah Pelerinli Adam Şiiri - Arif Güven

Ruhum hiç ayrılmazken, o sahte vücutlardan
Bedenim esiriydi, hep yabancı ellerin
Gelmeyecek sandığım geciken umutlardan
Bana hatıra kalan, simsiyah bir pelerin

Hayata açılan yol, düşüme giren bilge
Geceme düşen zifir, uykulardaki gerçek
Yürüdükçe arkamdan gelen o garip gölge
Zamanın boşluğunda hepsi sona erecek

Bir rüya var gözlerin nihayetsiz hapsinde.
Bakışlar bir gardiyan, ellerimde karanlık.
Kömür rengi parmaklık, taş duvarlar içinde.
Geçmiyor bu infazım, bitmiyor ki tutsaklık.

Ey küllenen kor ateş, içimdeki derin kin
Gömüyorum sizleri toprağın taş bağrına
Öfkemin pençesinden bir an kurtulmak için
Uğraştım hiç durmadan, mutluluğum uğruna.

Bir apansız ses ile irkildi tüm benliğim
Tüm kâinat erişti, gözlerimdeki sırra
Bir siyah pelerine hapsettiğim geçmişim,
Karanlıklar içinde, dizildi sıra sıra...

Gölgeler aydınlandı, ışık doldu her küme
Kapılar aralandı, hayat girdi içeri
Siyah pelerinimi asınca ben üstüme
Mutluluk ve umutlar sardı birden her yeri

Sarıverdi ruhumu, bir düşün kıyısında
Bir tenhada unutup, kaybettiğim duygular
Tüm kayıp zamanların, uzanan avlusunda
Korkular kaldı bir de, yaşanmamış arzular