Siyah Parkalı Adam

SİYAH PARKALI ADAM
Sırtında maviye çalan solmuş bir çanta vardı
Yürüyordu kalabalık şehrin kaldırımlarında
Bir elinde yosun tutmuş sigarası
Diğer elindeyse tüm düzene el kaldırıp dur demiş
Siyah parkası üstünde
İçi gibi siyahtı belli ki
Şiddetli bir yağmura denk gelmişti
Siyah parkalı adam
Başını hiçbir zaman eğmeyen bir karakteri olduğu belliydi
Gökyüzüne yağmura baka baka yürüyordu
Şiddetini artırmıştı yağmur
Dik duruşuyla sanırım gökyüzüne mesaj veriyordu
Bu yağmurun son bulması gibi
İçimdekilerde son bulur
Bahçelievler caddesinde bir kaldırımın kenarında
Asi bir saçağın altına geçip dertlerin dinmesini beklercesine
Yağmurun dinmesini bekledi.
Bir şeyini kaybetmiş gibi bakınıyordu etrafa
Bir şeyini arayan bir garip Anadolu insanı gibi
Göz göze geldik
Meğer gözlerinden belliydi
Umudunu kaybetmiş
Onu aramaktaymış
Söylendim gözlerinin içine bakarak
Ey siyah parkalı meçhul adam
Arayacağın şey umutsa
Bırak kaybolsun
Elbet bir gün bir haber alırsın
Haber almadan en fazla umudunun kaybolduğu gibi
Sende kaybolursun
Hem burası dünya
Bir gün her şey aniden kaybolacak
Doğrudur!
Umut kaybolursa
İnsanlık kaybolur.
Sen yine de dalma uzaklara ey siyah parkalı adam
Neyin var neyin yok
Kimse anlamaz senden
Yakınıp dursan da her dertten
Susmanın en büyük haykırış olduğunu söylemek isterim.
Siyah parkalı adam belli ki
Sözlerimi sevmedi
Başını önüne eğdi
Yağmur durmuştu oysa
Eğmemeliydi
Başı
Baş eğilirse
Taş üstüne taş kalmaz
Taş kırılırsa
Sabır denen
Direniş var olmaz
Sırtındaki çantasını önüne alıp
İçinden bir tutam yeni umut çıkardı.
Siyah parkalı adam,
Rüzgârın geliş açısına göre
Gökyüzüne savurdu tüm umutlarını
Umuyordu
Bana uğramayan umut
Elbet bir yolunu kaybetmişe uğrayacaktır.
Ne derin bir tutkusun sen ey umut
Siyah parkalı adamın içini bile unutturdun.