Siyah Kolye Şiiri - Yılmaz Bekaroğlu

Senin yerin bende ayrıdır, dediğimiz insanlardan hep ayrılmadık mı?
Hep sevdiklerimize heyecanla gitmedik mi?
Aslında hata ettik, çok sık gitmişiz.
Kırılmış, dökülmüş yapraklar; sararmış yürekler...

Seyahatten kirlenmiş kalpler,
Artık güveni olmayan bir sevgi.
Aşkı bulamıyoruz, edepsiz olmuş insanlar.
Ahlaksız insanlar güzelim, temiz dünyamızı öldürdüler.
Şimdi kopsun, kıyamet alametleri ölmüş insanlığa.

Bir zamanlar selam verirdik yüz yüze,
Şimdi ekranlarda yaşıyor sözde sevgiler.
Bir “merhaba” bile çıkar olmuş menfaate,
Gerçek dostluk gömülmüş eski defterlere.

Kardeş kardeşi satıyor bir lokmaya,
Yalan gerçeğin üstünde tahta kurmuş.
Vicdan susturulmuş, çıkarlar konuşuyor,
İnsanın adı kalmış ama ruhu yokmuş.

Gözyaşları artık sahte, acılar bile süslü,
Her şey vitrin, her kalp bir sahne.
Doğruluk küçük görülür olmuş dillerde,
Yalanın adı “başarı” olmuş şehirlerde.

Bir çocuk ağlıyor köşede sessiz,
Kimse duymuyor, çünkü meşgul herkes.
Bir ekmek uğruna, bir umut peşinde,
Ama biz hâlâ “dünya dönüyor” deriz.

Yine de belki bir ışık yanar içimizde,
Bir dua, bir vicdan kalır geriye.
Temiz kalpler ölmedi, sadece sustu,
Belki yarın dirilir insanlık yeniden diye.