Siyah Kazak Şiiri - Sargon Yéhunda

Hıncımı bir rüyadan aldım.
Sağolsun bütün kafiyeler.
Yalnız bırakmadılar beni.
Paletini bana emanet etti Dali.
Plastik estetiğinde sanatın
Bir sevgili hayal ettim sonra
Yüzünü çizdim
Bir kaburgam eksildi.
Bir otomobilin ön camından
Yol yürüdüm
Bir ömür eskittim
Bir evin çatısından
Göğe sindim
Bir nesil eskidi
Yükseklik korkum depreşince
Mısralardan indim aşağı
Hıncım düğüm oldu
Takıldı boğazıma
Boğuldum
Açılmadı gözlerim
Bira kokuyordum o ara
Yanlıştım
Yanmıştım rüya boyunca
Uyanmadım hiç
Uyanmak için değildi
Sanki doğumum
İbreti alemdim
Yanlıştım….
Hayal ettiğim
Sevgili
Yanlıştı
Yol
Yanlıştı
Ev
Yanlıştı
Dali’nin seçimi
Yanlıştı
Hıncım
Alevdi
Alev
Yaşadığımdı.
Aradaydım Edward
Marjinal değildim ama
Kendimin sürgünüydüm ve
Kendim de yoktu aslında
Bir şeyin kopyasıydım
Beslendiğim bir şeyin
Bu bir şey
Koca bir yanılsamaydı
Bir değil
Bir çok şeydi
O bir çok şeyin toplamıydım
Bir olan çokluk bendim aslında
Çokluğun arasında kayboldum şimdi
Nasıl doğru yaşarım gayrı Adorno?
Rüya harikulade
Masal da görkemli
Kahramanı yok işte
Hıncım ise
Canımı okumakta…
Ve kazağım hala siyah