Siyah kalbin çiğdemi Şiiri - Kamile Kaynak

Bazen öyle bir boşluk olur ki içinde ne birisi ile ne de başka birşeyle dolacağına inancını yitirirsin.
Umudunu kaybedip kendi kabuğuna çekilirsin.
Bazı anlar ne hissettigini bile çözemez insan.
Öfke mi? Nefret mi? Yada olmayan birini özlemek mi?
Tam da böyle bir ruh halindeyim.
Kafamdaki soruları çözemiyorum.
Kalbimdeki yaraları artık saramıyorum.
Günden güne bir uçurumun kıyısına yaklaşıyorum. Sonra dedim ki bu boşluktan kendimi bıraksam ne degişecek.
Kim arkamdan ne kadar üzülecek.
Ben yok oldugumla kalacağım.
Şimdi kalk kendine gel umudunu yeniden yeşert. Şükrünü,sabrını daim et.
Bilirsin ki en güzel şeyler sabrettigin zaman karşına çıkar.
Hem şu koskaca dünyada seni anlayacak . Senin gibi aynı yerden yara alan aynı hislere sahip olan birisi çıkacaktır.
Artık duamı eksik etmemeliydim. İçimdeki sevgiyi gercekten hakedecek biri olmalı.
Susmalarımdan anlayan, bakışımdaki sıcaklıgı hisseden en çokta merhameti sonsuz olan biri beni anlardı.
Güzel şeyler ansızın gelirdi öyle de oldu.
Tam herşeyden vazgecerken yeniden inanmam gerektigini gördüm.
Çünkü onunda bir yanı eksik bir yanı yaralıydı. İnsanın insana şifa olacagına inananlardandı. Bu zamana kadar bulamasada şifasını o da ben gibi umudunu kaybetmemiş. İnsanın eksik yanı aslında her haline katlanacak bir dost.
Şimdi o bana dost ben ona şifa.
İki yarım bir tam eder.
Tamamlandık mı ? Dersin dostum.
Böyle güzel güldügümüze göre oldu bence.
Biz olabildik.