Siyah kalbim Şiiri - Kamile Kaynak

insan yanında kimse olmadan da yalnız başınada yaşar.
Asıl soru buna yaşamak denir mi?
Öyle zor ki güvensiz, kırık bir kalple yaşamak. Sadece nefes alıyorsun.
Bildiğin bütün duygulardan mahrumsun.
Bir hiç gibisin.
İnsan yorulduğu zaman yaslanacak bir omuz, gözyaşlarını silecek bir el arıyor.
Ben burdayım cümlesini duymak istiyorsun.
Değer verdiğinin değerlisi olmayı istemek çok şey mi sizce?
Bence değil nasıl çiceği susuz bıraktıgında soluyor ise insanı da sevgisiz bırakırsan solup gider.
Soruyorlar bana neden onca renk varken siyah kalp.
Benim hayatımın temeli sevgidir. Karşılık beklemeden severim.
Canım dediğimin herşeyi olurum.
Böyle olmama rağmen o kadar çok kırıldı ki kalbim.
İyi niyetlerimden bir bir vuruldum.
Zaafımdan yakalayanın elinde ziyan oldu kalbim.
Hayatıma iyi diye aldığım insanlar, giderken geride bir enkaz bıraktılar.
Her giden bir parçamı aldı benden geriye ise sadece acısı kaldı.
Artık acılarla yaşamaya alıştım.
Hem acının rengi siyahtır.
Bütün renkleri siyaha hapsettim.
İşte bu yüzden siyahtır kalbim.