Siyah Kadının Son Öpücüğü

Epilepsi nöbeti geçiren satırlara çizdiğim flu yalnızlıkların siyahına dozajı attırılmış acılar enjekte edip uyuşturmaya çalışıyorum duygularımı.
Ne kadar uzaksa mutluluk, o kadar yakin acılarım şiirlerle.

Şiirsel esintiler ruhumu bilerken evrene acıların edebiyatını resmediyorum. Varsın semadan arza destan olup yağsın.
Çatlayısacı gözbe...bekleri,
kırılasıca parmakları çevirsin acının ruhunu.
Baska bir dünyanın karanlığı ile
sonsuzluğun kesiştiği noktada derinlerden gelen acı,
ebedileştirsin şiirlerleştikçe.
Islatsın kurak dudaklarını siyah kadını
acının son öpücüğü ile.

Sırdaşım olan yalnızlığın gölgesinde üryan ruhuma kırmızılar giydiriyorum.
Susuz kalan kirpiklerime asıyorm siyah kadını.
Nefti karanlıkta kırmızı şiirler biriktiriyorum paranoya hayallerde.
Zulmetli zindanlarda, şizofrenin çaresizliğinden sesleniyorum artik siyah kadına.
Anlatacaklarımı meleklerin gözyaşları ile süslüyorum.
Katledilen bir meleğin kafa tasina iblisin lanetini akıtıp,
şizofrenin ruhu ile sunuyorum huzuruna.
Artik her şeyle yüzleşecek kadar cesaretim var.
Dediğin gibi:
korkularım korkutmuyor artik beni.