Siyah gülüm Şiiri - Elazığlı Mustafa Kaya

siyah gülüm
seni içime diktim siyah gülüm
sen istanbul
istanbulu sen bildim
siyah saçlarına bal rengi gözlerin
yıldızlar dağıtıyor
içimi delip geçen gamzelerin
ve esmer tenin şehrin ışıklarını yakıyor
siyah bir tüle benziyor hüznün
acı mavi....mavi siyah derinlere çekiyor
ve sensizlik vuruyor gecelere
ve sensizlik ruhumda sessizlik
insan severse de,
insan gülerse de be şehirde seninle güzel
seninle gece daha aydınlık
yıldızlar yere daha yakın
meltem esiyor şimdi
ve suyun fısıltıları saçların senin
denizle dansı yakamozlar
bunlar gözlerin senin
gün doğumunu kıskandıran ince uzun ellerin
siyah uzun saçların
esmer teninde güneş yüzün
bu şehirde birtanesin siyah gülüm
kuşlar bile mavi uçuyor seninle..
geçici bir ömrü
eskimez yapan sevinçlerin bulutları dağıtıyor
şarkılarına şehir uyanıyor
ve belki sen ağlıyorsundur
arada bir yağmur yağıyor
cama vuran damlalar yalnızlığını haber ediyor
paramparça oluyorum buruk kalbine
ve yapayalnızlık çeken kalbin içimi kanatıyor
siyah gülüm benim
geçmeyecek dertlerime seni de eklerim
seni de taşırım acılarınla
kimbilir hangi kıyıda saklı sevinçlerin
kimbilir hangi rüzgar hangi bulut sensin
hangi martı çığlığında kimbilir kederlerin saklı....
kat kat altında göğün küçük bir akşamdı
iki beyaz güvercin kollarına
yol bulup ulaşamadım
ve ölüm geliyor
içime kıvrılıp yalnızlığıma büründükçe
kımıltısız kalmışım
ben yalnızım...ben yalnızım..bu bana ölüm
ve
sen varsın...sen varsın şimdi siyah gülüm....

11.04.2000 / istanbul
mustafa kaya